Donderdag avond voor de wedstrijd, eerst de bespreking van de coaches. Hoe pakken we de Bennekommers, hoe spelen we. Dan een pittige training, de actie voor Zoë en dan op naar zaterdag. 
Met wel enige spanning in mijn lijf, smorgens om kwart over 9 op de fiets naar Die Haghe. Even Do appen voor de shirts want dat deden we immers iedere week. Alles zo normaal mogelijk. De busjes met Maritza en Roy aan het stuur kwamen mooi op tijd en de ploeg ook trouwens. Keurig op tijd richting Bennekom….het mocht nu wel beginnen.
Aangekomen daar, viel mij op dat de wedstrijd niet echt leefde bij de DVO mensen. Toen de eerste geel/zwarte supporters kwamen vroegen ze echt wat er aan de hand was, maar ik natuurlijk vol trots “wij spelen de kruisfinale”. Steeds meer supporters in gele outfits kwamen binnen. De spandoeken werden opgehangen en het nieuwe Die Haghe lied van componist/schrijver Jan werd veel gezongen. 

Maar het gaat natuurlijk om de wedstrijd!
De start was super, voor DVO het zich ook maar realiseerde lagen er 3 stippen in.
Via 1-3 gingen door naar 1-4 en 2-7. Wat gebeurde daar, we gingen er maar goed voor zitten. De strijd die onze trots leverde was geweldig. Toch lukte het DVO dichterbij te komen, maar steeds scoorden wij ook en het gaatje werd maar niet gedicht. Het gevoel bij mij bleef knagen….we zijn er nog niet.
Ineens gebeurde het, de geel/zwarte machine pruttelde en het lukt niet om het gat te vinden. DVO sloop steeds dichterbij en vlak voor tijd, shit toch die gelijkmaker. Tja en heel eerlijk voel je het dan…..het gaat niet lukken. De krachten vloeiden weg, we waren leeg en DVO speelde slim en wonnen de wedstrijd. Slecht 1x hebben ze voor gestaan dus. Balen balen balen, we waren er zooooo dichtbij!
Verdriet, ongeloof, allerlei emoties na de wedstrijd.

Natuurlijk werd het aanwezige publiek bedankt, want dat was echt gaaf om te zien en te horen. De spelers, tja, die moesten dit verwerken, logisch natuurlijk. Echt zo zonde en daar hadden we het echt even moeilijk mee, ook ik. Ineens realiseer je je dan dat het echt klaar is. De ploeg waar je zo trots op bent, is klaar en zal in deze samenstelling niet meer spelen. Een waardeloos einde, van een geweldig seizoen. Ik hoop dat jullie over een paar dagen, als dit een beetje geland is er ook op die manier aan terug kunnen denken, want dat het geweldig was lijkt mij heel duidelijk.
Heel vaak schreef ik dat ik trots ben op jullie allemaal en dat ben ik nog steeds.
Het is nu dus echt klaar, tijd om wat mensen te bedanken. Roy en Maritza, onze chauffeurs, super bedankt. Maurice en Jen voor het vervoeren van trommels en spandoeken. Alle supporters die hierbij waren, super gaaf. Naar ik later hoorde veel live stream volgers. Het leefde in de hele club en dat is iets wat deze ploeg, met 2 fantastische coaches bereikt hebben.
Die doet met selectie en A1 weer volledig mee in de korfbalwereld en dan eindig ik toch weer…..daar moeten we allemaal trots op zijn. Daphne mag nog 1x de shirts wassen ( veel dank ook voor jouw bijdrage) en dan sluiten we zaterdag af met een barbecue.

Bedankt A1 voor dit mooie en gave seizoen, ik was voor het eerst teambegeleider maar wat was het gaaf om dit te doen met jullie, de coaches en zeker ook alle ouders!
Tot zaterdag!

Trots als een Pauw,
Petra